Bij Lebkov achter het station in Leiden, zat ik te wachten op een goede vriendin voor een zakelijke bespreking. Een meneer van achter in de zeventig vroeg of hij bij me kon zitten. Dat mocht wel even, vond ik, want het was druk. Terwijl hij koffie bestelde, kwam een tafeltje naast ons vrij, waar ik mijn spullen naartoe verhuisde. Waarop de volgende dialoog:
I: “Ik ga u weer verlaten…”
M: “Zo slecht als ik u nog ken, het raakt me toch.”
I: “Het is natuurlijk niets persoonlijks, maar u kunt nu lekker met uw krant in dit hoekje zitten, terwijl wij…”
M: “Voor een man die zich alles zo aantrekt, maakt het helemaal niets uit, wat u nu ook allemaal zegt.”
I: “Kan ik het dan misschien beter voor u schetsen?”
M: “Dat zegt u vast omdat u dat heel goed kunt?”
I: “Nou… goed kunnen vind ik altijd heel moeilijk om over mezelf te zeggen. Ik doe het vaak, ja.”
M: “Maar wat houdt u tegen om te zeggen dat u het goed kunt?”
I: “Sja, het ergste dat me kan overkomen is dat u mij dwingt het te bewijzen en mij dan schamper lachend aankijkt en zegt dat u het veel beter kunt.”
We lachten allebei, mijn afspraak kwam aanlopen en mijn voormalig tafelgenoot ging van zijn koffie genieten. Dacht ik. Tot een minuut later hij mij een servetje toeschoof en met een vage glimlach de dop op een fineliner klikte.
M: “Dertig seconden…”
Een schets en een ontmoeting om in te lijsten…
